Als je jong bent is het makkelijk om nieuwe contacten te maken. Op school, in de buurt, later op de middelbare school, in de kroeg en op feesten. Naarmate je ouder wordt, wordt dit lastiger. Je leven is wat constanter, je hebt minder interesse of energie om uit te gaan en de mate van onvoorspelbaarheid neemt af. Een rondje Googlen leert dat rond de 25-30 jaar, het aantal nieuwe contacten gemiddeld behoorlijk afneemt bij zowel mannen als vrouwen.
Je hoort wel eens dat een vriendschap een andere vorm aanneemt als je een relatie krijgt. Persoonlijk vind ik dat wel meevallen; als je zoals ons een relatie krijgt met iemand binnen je vriendenkring, is het behoorlijk goed te combineren. Als het niet botert is dat natuurlijk een ander verhaal en kan het zijn dat jij of je partner de omgang met de vriendengroep probeert te verminderen of zelfs te verbieden. Tegelijkertijd een goed moment om na te denken of dit terecht is – zijn het inderdaad de juiste vrienden?
Een duur afscheidsritueel
Maar wat pas echt een vriendschap doet veranderen, is de combinatie trouwen/kinderen krijgen. Ik heb het al meermaals gezien en ervaren; waar mensen eerst gezellig bij de bruiloft aanwezig waren, laten ze daarna niets meer van zich horen. Blijken ze opeens daarna zelf getrouwd te zijn. Zonder een uitnodiging voor jou en je partner. Als kers op de taart blijken ze ook nog eens in verwachting. Of andersom: waar je elkaar eerst minstens 1x per maand zag als vriendengroep, kan er nu niet eens een reactie vanaf op het moment dat er een voorstel wordt gedaan om iets te doen. En waarom? Omdat je samen hebt besloten een gezin te vormen. Is dat niet juist iets waar je blij voor zou moeten zijn bij een vriendschap?
Ik kan me helemaal voorstellen dat, als je niet bezig bent met het topic kinderen of er niets mee hebt, dat je weigert op een kinderverjaardag te komen. Sterker nog: dat is ook niets om je vrienden voor uit te nodigen – het is doodvermoeiend, saai en als ze zelf geen kinderen hebben, wat is dan de meerwaarde voor je kinderen? Maar dat je als ‘vriend’ (nieuwe) ouders negeert of niet het fatsoen hebt ze te feliciteren, dat bevreemdt mij.
Andere fases
Helaas kan het ouderschap op deze manier ook een wat eenzame of in ieder geval monotone ervaring worden. Het is ook wel eens fijn om te spreken over daadwerkelijke onderwerpen in plaats van over blokjes, Paw Patrol en andere fascinerende onderwerpen. Aan de andere kant maken veel ouders niet meer zoveel mee buiten het gezin om. Staan ze op feestjes te vertellen wat hun kind gedaan heeft of een willekeurige anekdote, die alleen een ouder kan begrijpen.
Daar ligt wat mij betreft ook gelijk het probleem. Het chronische slaapgebrek, de gebrek aan energie en tijd, de continu focus op het gezin zorgt ervoor dat alle resterende tijd en aandacht verdeeld dient te worden tussen de families van zowel man als vrouw, het huishouden en andere dagelijkse rompslomp. Niet erg vreemd dat er daarna weinig tijd over is voor een gezellige vriendschap, laat staan een avondje doorzakken, zelfs met de beste bedoelingen.
Dan een positieve noot. Naast het verlies van vriendschappen, biedt het ouderschap ook kans om nieuwe contacten te leggen met andere ouders. Op de speelplaats, in de speeltuin, op school, wellicht gewoon in je straat: Meer dan voldoende mogelijkheden om nieuwe, gezellige momenten te maken!
Een illusie?
Het Goede Doel zong ‘vriendschap is een illusie’. Dit vind ik wel erg cynisch. Ik zie vriendschap eerder als een horloge. Soms is het alsof de tijd heeft stilgestaan als je elkaar weer ziet. Zo nu en dan loopt de tijd niet meer synchroon en ben je met hele andere dingen bezig in je leven. Andere keren zit de band gewoon niet zo lekker meer of zijn de wijzers afgebroken. Time to say goodbye!
